دلين جا ٺڪاڻا اَجها ئي ٻُڏي ويا.
نوان خواب پنھنجا سڄا ئي ٻُڏي ويا.
سُڪِي ويون درن جون سموريون چنبيليون،
گُلابن جا ڳاڙها گهگها ئي ٻُڏي ويا.
ڊهي پيون نگر تي انڌيريون گهٽائون،
سنيھا ، اشارا گهڻا ئي ٻُڏي ويا.
جتي چنڊ چمڪيا اُتي سُورَ اُڀريا،
ڇليون ڪونه ڇيرون ڇلا ئي ٻُڏي ويا.
لڳي جسمَ ڀورن تي مٽيءَ جي ميندي،
ڪنوارن جا ڪارا ڇتا ئي ٻُڏي ويا.
اکين کان اکين جي عجب ٿي جدائي،
پُڇائون مري ويون، پَتا ئي ٻُڏي ويا.
